حکم

داشتم فکر می کردم اگر مرحوم نزار قبانی زنده بود در این شرایط چی می گفت؟ «میان گیسوانت یا در سیاهی چشمانت، جایی مرا قرنطینه کن، بهار که بیاید…من مست از  بهار بیروت، باز تو را خواهم بوسید، این بار شیداتر از همیشه 

به بوسه های بعد از بلا بیندیش»

...